[...] Σκέφτομαι, παραφράζοντας μια κουβέντα του Γκαίτε, πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος τελικά για να μιλήσει κανείς για τους δράκους και τους μονόκερους: θα πρέπει να επισκεφτεί την χώρα των δράκων και των μονόκερων. Η χώρα αυτή, μπορεί να είναι ένας γοητευτικός τόπος γεμάτος με ψηλές βουνοκορφές και βαθιές σκιερές κοιλάδες, φτιαγμένη από μυστικές σκέψεις κι αλλόκοτα όνειρα, από παιδική αθωότητα κι ανεξάντλητη φαντασία. Μπορεί όμως και να είναι ένας επικίνδυνος τόπος, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και που το καθετί αφήνει πίσω του παράξενες σκιές. Ένας τόπος γεμάτος φως και σκοτάδι, ειδυλλιακά μονοπάτια κι εφιαλτικά αδιέξοδα. Κανένας δεν ξέρει που πραγματικά βρίσκεται: μπορεί να κρύβεται στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού, στον πάτο ενός πηγαδιού, πίσω από κάποια πόρτα ή μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Κι εδώ ακριβώς, είναι που μπορώ να βοηθήσω.